روز کارگر

در سال 1856  کارگران استرالیائی  بخاطر شرایط  طاقت فرسای  کاریشان دست  به اعتراضی  بزرگ  زدند که خواستار هشت ساعت  کار روزانه با حقوق  بالاتری  بودند که به  این منظور یک  روز را برای اینکار تعطیل عمومی اعلام  کردند و این  روز را جشن  گرفتند.

همچنین سال  1886 حدود  دو میلیون از کارگران  امریکائی * شیکاگو* با توجه  به اعتراضات  کارگران  استرالیائی در روز اول ماه مه دست از کار کشیدند و خواستار هشت  ساعت کار روزانه  شدند  که با سرکوب  نیروهای  نظامی  روبرو شدند و با کشته  و زخمی شدن  کارگران هدف  بزرگی  برای آنان  شد که هر سال  بتوانند با  تظاهرات و اعتراضاتشان  به حق و حقوقشان  برسند.

بلاخره  در سال 1889 به خواسته شان  که همان هشت  ساعت  کار روزانه  بود رسیدند . و نهایتا  در سال 1890 کنگره  بین المللی  کارگران  روز اول  ماه  مه  را روز همبستگی  جهانی  کارگران  به رسمیت  شناخت.

با به رسمیت  شناختن  اول ماه  مه  به عنوان  روز  کارگر تعطیل  بودن این روز سمبلی برای  مبارزات  کارگران  جهان  برای  دستیابی به حقوقشان  شد که در جوامع  پیشرفته  سرمایه داری  به دلیل  مبارزات  اتحادیه های  کارگری و فعالیتهای  آزاد  احزاب  چپ و سوسیالیست اول ماه  مه به  صورت  قانون  در آمد که هر سال  کارگران  مراسم  با  شکوهی بر پا میکنند  توام  با جشن ،شادی ، اتحاد و مبارزه  مشترک  برای رسیدن  به خواسته هایشان  به رهبری  فعالین  چپ و سوسیالیست.

ولی در ایران مراسم روز اول ماه مه * 11 اردیبهشت * بصورت علنی و آزاد برگزار نمی شود چون  زیر فشار دیکتاتوری  جمهوری اسلامی  میباشد ، ولی هر سال  کارگران  در این روز دست  به  تظاهرات  میزنند و از حقوقشان دفاع میکنند که همیشه  توسط  نیروهای  نظامی  جمهوری اسلامی  سرکوب  میشوند .

ولی کارگران  با مبارزات  همیشگی و متحد شان  رژیم جمهوری اسلامی را وادار به عقب نشینی  میکنند  که حدود سی سال جمهوری اسلامی نتوانست  مانع  مبارزات  کارگران  مخصوصا  در روز اول  ماه  مه  شود .

کارگران و مردم  ایران  در برابر این همه اختناق زیر حاکمیت  دیکتاتوری  جمهوری اسلامی  توانستند  به  مبارزاتشان  ادامه  بدهند حتی  به  شکل  غیر علنی  و مخفیانه  که  در تمام  شهرهای ایران ، کارخانه ها  و محل کارهای  مختلف  این  مراسم  اجرا  میشود .

و وقتی با سرکوب  نیروهای  جمهوری اسلامی  روبرو  میشوند  خیلی از  کارگران  و مردم  معترض  دستگیر ،زندانی و شکنجه میشوند و یا مجبور به فرار و ترک  از ایران  میشوند .

ولی  چه  در داخل  و چه  در خارج از کشور دست از مبارزه  بر نمی دارند  چونکه  بزرگترین  هدفشان  دستیابی  به  حق  و حقوقشان از نظام  ظالمانه  و سرمایه داری  جمهوری اسلامی  میباشد .

با متحد شدن و مبارزات  جنبشهای  کارگری ، زنان  و دانشجوئی  در کنار یکدیگر و از هر زبان ، مذهب  و نژادی  که  باشند  بر علیه  جمهوری اسلامی  مبارزه  میکنند  تا   نظام  دیکتاتوری  و ضد بشری  را از ریشه  براندازند  که  به خواسته ها  و حقوقشان دست یابند.

April  2009     فرشته ایلکا