تحریم های پی در پی و درماندگی سران حکومت ظلم و استبداد

حسین یزدانی
از آغاز حیات حکومت خشن اسلامی در بهمن 1357 تا به امروز همواره تحریم هایی برعلیه سیاست های اشتباه این حکومت ایجاد شده است. حکومتی که سیاسیون آن برای رسیدن به پست های حکومتی
صرفا دیندار بودن و فرمان بردار ولی فقیه بودنشان ملاک صلاحیتشان بوده است، عاقبتی بهتر از این هم پیش بینی نمیشود.
اولین تحریم ها زمانی آغاز شد که سفارت آمریکا توسط گروهی وحشی پیرو خط امام تسخیر شد و کارمندان آن گروگان گرفته شدند، در پی آن اتفاق کشور آمریکا تحریم های اقتصادی بر علیه ایران وضع کرد.
اوج تحریم ها پس از روی کار آمدن احمقی به نام محمود احمدی نژاد تصویب شد، احمدی نژاد در طول ریاست جمهوری تمام تلاش خود را برای عملی کردن سیاست های دیکته شده رهبری در زمینه انرژی هسته ای انجام داد. در طول ریاست جمهوری او خفقان سیاسی، سرکوب وحشیانه و شکنجه و کشتار مخالفین به اوج خود رسیده است و در نهایت او و دولتش به یکی از بزرگترین ناقضان حقوق بشر در آمار جهانی تبدیل شده است. این عوامل باعث شد که سازمان ملل، آمریکا، بریتانیا، اتحادیه اروپا و کشورهای شرق آسیا دست به تحریم های گسترده علیه ایران بزنند.رژیم اسلامی حکومتی است که تنها هدفش طولانی تر شدن عمرش است و برای رسیدن به این هدف فقط به پیشرفت درعرصه نظامی، هسته ای و سرکوب هر نوع مخالفتی فکر میکند. اگر کشور های خارجی هم بخواهند با اعمال تحریم جلوی فعالیت اش را بگیرند با انتقال همه فشارها به دوش مردم به راهش ادامه خواهد داد.
تحریم ها در اوایل تنها شامل منع فروش مواد یا تجهیزات هسته ای به ایران میشد که ایران امکان استفاده نظامی از آن را داشت، اما با پافشاری رژیم به ادامه فعالیت های خود، تحریم ها تا بانک مرکزی و صنعت پتروشیمی ایران پیش رفته است. در حالی که سران رژیم همواره در خواب زمستانی بودند و از بی تاثیر بودن این تحریم ها سخن میگفتند این روزها رئیس کل بانک مرکزی و تعدادی نمایندگان مجلس به فلج کننده بودن تحریم ها و نیاز به هشیاری و کمک گرفتن از بخش خصوصی برای به تعویق انداختن برشکستگی و از هم پاشیدگی کامل نظام تاکید کردند. به راستی با این مسیری که رهبرمحترم برای منزوی تر شدن بیشتر در پیش گرفته، دور از انتظار نیست که در ماههای آینده برای فروش نفت مجبور شود آستین ها را بالا بزند و شخصا در آبهای خلیج فارس به فروش نفت بپردازد.